Wierzę w potęge kontroli.

Po wczorajszych słodkościach czuję się, jak na kacu. Wzięłam tabletki przeciwbólowe, czekam aż ból minie i biorę się za ćwiczenia. Siedzę od rana w pokoju, przychodzi babcia z 4 kawałkami ciasta na talerzu. Babciu nie chce. Zostawiła na stole, jakbym zmieniła zdanie. Nie zmienię. Wczoraj idąc z mamą po znicze i stroik przechodziłyśmy koło kościoła, gdzie sprzedawali balony. Jak zawsze powiedziałam
w żarcie ' mamo ja chcę, kup mi ', a mama na to ' to byś odleciała '. Dziękuje.
Poczułam, że jeszcze bardziej chce takiego życia.

Wracam do gry.

Więc tak: 2 dni prawie nic nie jadłam i muszę stwierdzić, że zajebiście się z tym czułam. Co prawda, dzisiaj się nawpierdalałam ale nie dało rady przez rodzinę nad czym popracuję. Wyobrażałam sobie to wszystko, moje nowe życie, głodówki... Podoba mi się. Przeraża mnie tylko trochę fakt szkoły, gdzie będę potrzebowała skupienia, a mój niedożywiony mózg będzie o sobie przypominał. ale pragnę takiego stylu życia. Jedyne z czego postanowiłam zrezygnować to brak śniadań. Śniadanie zjem zawsze, chociażby to miał być orzech, pół kromki wasy, plaster szynki, czy pół ogórka. I takie dni będę zaliczała do głodówek. To będzie każdy dzień, w którym z różnych przyczyn nie będę mogła wykonywać ćwiczeń. Nie umiem nic nie zjeść po ćwiczeniach, mam ( o dziwo ) wtedy wyrzuty sumienia. To będzie na przykład: pół jajka na miękko, kawałeczek ryby na parze, dwie łyżki serka wiejskiego lekkiego i koniec. Tak to widzę... i widzę to ze szczęśliwym zakończeniem. Do biurka wpakowałam kilka reklamówek, kiedy będę jadła u mnie w pokoju. Na szczęście mam jeszcze wiecznie głodne i pochłaniające wszystko psy. Czuję, że będzie dobrze.

Panuj nad swoim umysłem, albo on zapanuje nad Tobą.

Nie jest jeszcze perfekcyjnie ale mogę być z siebie dumna. Na śniadanie parę orzechów + dużo płynów, jak zawsze. Serek waniliowy i trochę mleka zagęszczonego. Kalorii mnóstwo ale to dla mnie ogromny sukces. Rodzice zrobili zakupy, normalnie to bym się rzuciła na lodówkę, a tak to mam wszystko pod kontrolą. Wszystko zjadłam świadomie i z przyjemnością. Początki zawsze bywają ciężkie, wszystko co nowe jest trudne. Ale jeszcze się wyrobię. Wszystko stopniowo i spokojnie.

Każdy rok jest szansą by coś zacząć. Podobnie jak każdy miesiąc, każdy dzień, każda godzina, każda chwila. Pro Ana.

Witam grono motylków! Dołączam się. Myślałam o tym już od dawna. Zastanawiałam się czy na pewno tędy droga... Tak. Na moim nadgarstku zawiązana jest czerwona niteczka, która gdy wyciągam rękę po jedzenie przypomina mi jaki jest mój cel. Pojawi się przy niej czerwona bransoletka na którą muszę trochę poczekać. Tak się ciesze, że nie jestem z tym sama! Zaczęły mi wychodzić żyły na dłoniach, co strasznie mi się podoba. Nie pomaga mi fakt, że są święta. Proszę, nie osądzajcie mnie. Chce być chuda! Chce znowu słyszeć od kumpeli ' patrz, jaka ona jest chudziutka ', a od kumpli ' jak dla mnie jesteś idealna, nie gruba, nie za chuda... taka jak powinnaś być '. Sranie w banie, bo była zima. Teraz wszystko się zjebało. Zanim pokaże się ekipie po tak długiej przerwie ( ostatni raz widziałam się z nimi 15 lutego ) muszę schudnąć. Moim celem jest 58kg. Malutka niedowaga.