Był melancholikiem i rozkoszował się niejako własnym smutkiem jak czymś nieznanym, wyjątkowym, wspaniałym.

Czuję się podle. Wczoraj po dwóch dniach głodówki przejrzałam się w lustrze. Byłam przerażona, smutna, zła i gruba. Długo zajęła mi walka żeby coś zjeść z frustracji. Chciałam ale nie mogłam, a kiedy się udało żałowałam. Jak i żałuje dzisiejszego dnia, gdy zmusiłam się do zjedzenia drożdżówki. Kiedyś już bym to pierdoliła i wpieprzyła jeszcze cały chleb z serem. Skoro i tak mi chujowo, to czemu nie zjeść więcej?... Nie potrafię. Jem dwa razy w tygodniu, a i tak jestem gruba.

To je JO.

Jestem gruba i najebana, spoko. Poraz 3784354 próbuje coś zaplanować i niech się kurwa uda. Sposób na to pierdolone życie. Skoro wszystko straciłam, niech to będzie chociaż w imię czegoś.

Jakiś czas mnie tu nie było, ale nie będę pieprzyć, że wracam silniejsza, pewniejsza siebie, czy z większą motywacją. Wracam z rozpierdoloną psychiką, której nie chce sprowadzać na właściwy tor. Bez tego co mam teraz w głowie czuję się nijaka, nieokreślona. Waga idzie raz w górę, raz w dół. Raz mam poczucie kontroli, raz nie mam. Kiedy wracam myślami do czasów mojego wychudzenia przypominam sobie, że wtedy wcale nie byłam szczęśliwsza. Nie chce wypadających włosów i kruszących się zębów. Ale w życiu nie ma nic za darmo.

Jedz mniej, bramy raju są wąskie.

Wczoraj miałam beznadziejny dzień... Nie dość, że napad, to się nasłuchałam. Najlepsze jest to, że od dziewczyny z nadwagą. -.- Coś tam zaczęła o sobie mówić, że jak ona przytyła, że od 4 dni jest na diecie ( za chwile wypiła dwa piwa i zjadła kit kata ), a potem do mnie, że mi dupa urosła, że spodnie mam dopasowane, że kurtka kiedyś była na mnie o wiele luźniejsza. Chciałam się zapaść pod ziemie. Gdy wróciłam chciałam się ciąć, ale byłam tak zdołowana, że nie chciało mi się nawet wstać z łóżka. Gdy doszłyśmy do ekipy, rozwalił mnie tekst Krzysia:' A gdzie jakieś leginsy, rajstopy? Teraz to nie ma na co popatrzeć. ' Bo jestem gruba kretynie. Nie spotkam się z nimi, dopóki nie będę z siebie zadowolona, a do tego mi daleko. Rygorystyczna dieta wraca. Albo jestem na tej diecie, albo kurwa nie. Jak dzisiaj wracam myślami do sytuacji z wczoraj, to w sumie na dobre mi to wyjdzie. Niezły kop.

Bo ten, kto raz nie złamie w sobie tchórzostwa, będzie umierał ze strachu do końca swoich dni.

Jestem pełna pozytywnego myślenia. Stwierdziłam, że nie jest ze mną aż tak źle, nawet po parunastu dniach jedzenia dosłownie wszystkiego co możliwe. Przypomniała mi się sytuacja z czwartku... Siedzimy pod klasą, podchodzi do mnie Emila i zaczyna swoją, jak zawsze mądrą wypowiedź: ' E- Na lato możecie zrobić ze mnie żarcie, najecie się. Boczki to będzie boczek, uda nie wiem... krakowska. K- Odezwała się gruba. E- Ania jest chuda. A- Chyba se jaja robisz. E- No chuda jesteś... A z mojego ryja możecie zrobić pasztet. ' Zrobiło mi się lepiej. Dzisiaj jeszcze poćwiczę. W powietrzu czuć wiosnę, co motywuje jeszcze bardziej. Chce krótkie spodenki i żadnych luźnych bluz!

Liczy się tylko teraźniejszość. Zero przeszłości i zero przyszłości.

Przemyślałam sobie wszystko. Ułożyłam plan nie tylko w głowie, ale i na papierze. Nie ćwiczyłam grubo ponad tydzień. Czuje, jak ta myśl zżera mnie od środka. Dzisiaj sądziłam, że o pustym żołądku będę czuła się lepiej... ku mojemu zaskoczeniu wcale tak nie było. Znowu się nawpierdalałam - uczucia te same. Więc co to za różnica? Taka, że wole być chuda i nieszczęśliwa, niż gruba i nieszczęśliwa. Bez sensu. Plan na jutro: dużo wody i pół jajka na miękko, ćwiczenia ile tylko dam rade, choćby miało mi to zająć naprawdę cały dzień. Skończyło się mówienie po godzinie: ' O kurwa, a ja chciałam jeszcze Chodakowską robić '. Zrobię to i jeszcze więcej, tyle. Po ćwiczeniach drugie pół jajka. Koniec. Nie mogę bać się porażki, albo co dziwniejsze sukcesu. To tylko żarcie.

Perfekcja należy się tylko silnym, sama nie przyjdzie, trzeba na nią zapracować.

Wybaczcie, że narazie do Was nie zaglądam, ale chciałabym w pierwszej kolejności wrócić do swojej dobrej formy. Nie umiem dobrze wspierać skoro sama potrzebuję coraz większego wsparcia. Miała być głodówka... Tak Aniu, jesteś bardzo konsekwentna w tym co mówisz i robisz. Pokonały mnie kokosanki. W dodatku niedobre, ale to przecież kokosanki, musiałam je wpieprzyć. W mojej głowię dużo się dzieje. Na każdym kroku mam przemyślenia, które nie mają najmniejszego sensu. Postanawiam dzisiaj ostatecznie: NIEDZIELA - GŁODÓWKA + ĆWICZENIA będzie przedłużana, jak tylko się da. Do momentu zmuszenia przez rodziców. Zaczynam chodzić do szkoły, odciągnie mnie to od jedzenia. Choćbym miała się poryczeć z niechęci robienia czegoś. http://www.youtube.com/watch?v=BrbCkdAu0Pw